-اصل حرف رو بی پس و پیش بگو عمو، حاشیه رفتن تو کار پسر هدایت خان نیست.
هاشم با شنیدن نام برادر بزرگش و زمین‌هایی که از دستش رفته بود، دندان سایید و گفت: زنت رو بفرست بره دیارش و یه زن اهل بگیر تا صدا و حرف مردم بخوابه، اینم مخلص حرفام، بی حاشیه.
روبروی برادرزاده‌ی ارشدش ایستاد و چشم در چشمش گفت: بد می‌تازی پسر، اسبت یه جا نفسش می‌بره!...
آرش سکوت کرد، هاشم با همان ناراحتی مضاعف از عمارت خارج شد و رفت. مشت آرش روی دیوار نشست و نفس در سینه‌اش حبس شد.
-چه کردی با من و خودت....
زمزمه‌های پر اخم و غمش، جز به گوش خدا نمی‌رسید. هنوز حرف‌ها مانده بود، هنوز نمک نشستن به زخم‌ها مانده بود.