توجه در عمیق‌ترین و سخی‌ترین حالتش می شود عشق. توجه یعنی عشق. عشق هم یعنی توجه. هر دو یک چیزند. سیمون وی می‌نویسد:«آدم‌های غمگین هیچ چیز از این دنیا نمی‌خواهند جز این‌که کسی پیدا شود و بهشان توجه کند.» فقط وقتی به آن «درجه ناب و کمیاب سخاوت» می‌رسیم که توجه بی‌دریغ و بی‌چشم‌داشتمان را نثار کسی می‌کنیم. به همین دلیل وقتی از پدر و مادر یا عشق زندگی‌مان بی‌توجهی می‌بینیم، خیلی اذیت می‌شویم چون بی‌محلی و بی‌توجهی‌شان را به بی‌عشقی تعبیر می‌کنیم.