پیدا عقلانیتی است که از طریق آن، گفتمان‌ها اعلام می‌دارند که تنها سخن و تنها شیوه بیان هستند. تجربیات می‌گویند که تنها راه تعبیر از جوهر تجربه و تنها راه بیان تامل انسان و تنها شیوه توصیف صفات واقعی و ازلی هستند. به بیان دیگر، پیدا عرصه‌ای است که تاریخ بیان و گفتمان در آن در حالت ایستایی و شیوه کنونی متوقف خواهد شد و از آن عبور نخواهد کرد.
پیدا در واقع جلاد متن است. چرا که اگر متن پروژه چندین گفتمان باشد، دربرگیرنده چندین معنا باشد، یا همان‌گونه که ساختارگرایان فرمالیست می‌گویند «خلئی باشد که نیاز به پر کردن دارد» پیدا کاملا برعکس، تسلیم شدن کامل و مطلق به یک معنا، یک سخت و یک شیوه بیان است. پیدا در تکرارهای همیشگی و ازلی‌اش متون تکراری و شبیه به هم را باز تولید خواهد کرد...
اما ناپیدا جهانی است که...