وقتي نسل ما بچه بود، كانادا برايش بيشتر يك نوشابه پرتقالي خوشمزه بود كه با وقوع انقلاب ديگر پيدا نمي‌شد. ما كانادا را به عنوان يك كشور مهم و مستقل مي‌شناختيم. من اما وضعيتم فرق مي‌كرد. پدرم يك پسردايي داشت كه چند سال قبل از به دنيا آمدن من رفته بود به مونترال و آنجا پزشك شده بود. من هيچ‌وقت او را نديدم اما هراز چند وقتي يك نامه توي حياط خانه‌مان مي‌افتاد كه رويش يك تمبر زيبا بود. در ذهن من كانادا سرزمين تمبرهاي زيبا بود. آن‌ها را از روي پاكت نامه مي‌كندم و توي آلبوم تمبرم مي‌گذاشتم و مي‌شد مايه پز دادن به دوستان و هم‌كلاسي‌ها. من تنها كسي بودم كه توي آلبوم تمبرم تمبرهاي كانادايي داشتم.