������ ��������

مه‌لقا

مه‌لقا داستانی دلهره‌آور از زندگی زنی عجیب است که ناخواسته قدم در دنیای ناشناخته‌ها گذاشته است.قصه‌ی پرماجرای دختری که از بدو تولد به پیشانی‌اش مهر نفرین و طردشدگی می‌خورد. نوزادی نارس که هنگام تولد مادر زیبایش را را از دست می‌دهد. این غم چنان به خانواده و اطرافیان سخت می‌آید که بچه را عامل این بدبختی می‌پندارد و همین شروع ماجراهای عجیب مه‌لقاست. شهرام خلج در این قصه با استفاده از عناصر فرهنگی بومی و درهم‌آمیختن افسانه و واقعیت فضای تازه‌ای خلق کرده که که خواننده در آن به جست‌و‌جو و کشف ترغیب می‌شود. شخصیت بدیعی که خلج در این قصه می‌آفریند آشنای ما نیست و همین دورآشنایی تجربه تازه‌ای از خوانندگان داستان پیش روی ما قرار می‌دهد. اعضای جامعه‌ی بسته‌ای که وقایع قصه در آن‌جا رخ می‌دهد از وحشتی مشترک رنج می‌برند که علت آن برای‌شان ناشناخته است. آن‌ها هم مثل تمام جوامع شبه‌قبیله‌ای دیگر گویی به دنبال مقصری هستند تا هم‌چون یک قربانی او را به پیشگاه ناشناخته تقدیم کنند. مه‌لقا اما در تمام زندگی‌اش تلاش کرده تا از این دور باطل بگریزد و خود را از نقش قربانی برهاند.سرآخر هم موفق می‌شود و بعد از مدت‌ها به آرامشی نیم‌بند می‌رسد و با به دنیا آوردن فرزندی ذره‌ای از شهد زندگی را می‌چشد اما تقدیر برای او خواب تازه‌ای دیده است.

اختلاسچی

جیمز مالاهان کین، زاده‌ی یک جولای 1892 و درگذشته‌ی 27 اکتبر 1977، نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی بود. کین در آناپولیس ماریلند به دنیا آمد. او پس از پشت سر گذاشتن دوران مدرسه، در سال 1910 از کالج واشنگتن فارغ‌التحصیل شد؛ کالجی که پدرش ریاست آن را بر عهده داشت. کین در سال 1914 تصمیم گرفت که نویسنده شود و کارش را به عنوان روزنامه‌نگار آغاز کرد. او برای گذراندن خدمت سربازی به ارتش پیوست در آخرین سال‌های جنگ جهانی اول در فرانسه برای مجله‌ای نظامی مطلب می‌نوشت. اولین رمان او، «پستچی همیشه دوبار زنگ می‌زند »، در سال 1934 منتشر شد و به موفقیت‌های فراوانی دست یافت. جیمز ام. کین تا آخر عمر به نوشتن کتاب ادامه داد و رمان‌های زیادی منتشر کرد، اما هیچ‌کدام نتوانستند موفقیت و محبوبیت نخستین آثار او را تکرار کنند.

داستان‌های جن و پری

درباره کشتن

ما در احاطه خبرهای کشتن‌ایم: تصادف، شکار، قتل، اعدام، جنگ. این احاطه نمی‌گذارد درست نگاه کنیم. ما از لابه‌لای این کشتن‌ها می‌گذریم، بدون اینکه فرصتی کافی برای تعمق در آنها داشته باشیم. کتاب تازه نسیم مرعشی تجربه‌ای است متفاوت از دو رمانش. درباره کشتن مجموعه هفت روایت مستند است که در تمام آنها عمل بی‌جان کردن به عنوان موضوعی یکسان حضور دارد. نویسنده در طول این سال‌ها و در سفرهایی به دور ایران شکل‌هایی متفاوت از کشتن را جست و جو کرده. کشتن به عنوان امری روزمره یا جنایتی هولناک. کشتن برای لذت، برای زندگی یا برای رهایی. این کتاب دعوتی است برای لحظه‌ای ایستادن و دوباره دیدن این مفهوم.

خون پرنده

این داستان ماجرای دختر جوانی را تعریف می‌کند که عزیزانش را از دست داده است و می‌کوشد غمش را تاب بیاورد. دختر حالا می‌خواهد از شهری در شمال ایران به تهران کوچ کند چون دریافته کسانی مانند او هستند که نیاز به کمک دارند. اما در این میان یک راز بزرگ وجود دارد که استعاره اصلی اثر بر آن بنا شده است.

چهره سگ هنرمند در جوانی (مجموعه داستان)

نیمه‌شب از خوابی پر از شلاق‌ها و کمند‌‌هایی به بلندی مارهایی بزرگ و کالسکه‌هایی مهارنشدنی در گذرگاه‌های کوهستانی و چهارنعل تاختن‌های رعدآسا در دشت‌های پر از کاکتوس برخاستم و صدای مردی را در اتاق کناری شنیدم که فریاد می‌زد «برو حیوون!» و «هی!» و با کوبیدن زبانش به سقف دهان صدای یورتمه رفتن در می‌آورد. اولین باری بود که شب در خانه پدربزرگ می‌ماندم. وقتی به تخت‌خواب رفتم چوب‌های کف اتاق مثل موش جیرجیر کرد و موش‌های توی دیوارها مثل چوبی که مهمان دیگر روی‌شان را برود غژغژ کردند.

آنکت و 2 روایت دیگر (مجموعه داستان)

«کی مرد خوردن پنجاه تا تخم‌مرغه؟» «کی می‌تونه یک نشست قال این لوک قره‌قروت را بکنه؟» «هرکی این کپ دوغ را بتونه سر بکشه یه چلوکباب مهمون منه.»

ته‌ران (7 روایت از پایتخت بی‌راوی)

برج میلاد زیباست، بزرگ است، باشکوه است، اما بی‌تاریخ. درست مثل تیم فوتبالی با ستاره‌های کهکشانی که ده سال از تاسیسش گذشته باشد. چنین تیمی یارای رویارویی با تیمی محلی اما ریشه‌دار را ندارد. می‌تواند تیم محلی را در میدان زیر پا له کند، می‌تواند به صدر جدول برسد، قهرمان شود اما تاریخ است که جذب و دفع را می‌سازد، تاریخ نشان می‌دهد آن که محبوب است کدام است و آن‌که فراموش می‌شود کدام.

زمستان در سوکچو

زمستان به سوکچو آمده. شهری مرزی و همیشه در انتظار جهانگردها، قایق‌ها، مردها و بهار. تصویرسازی فرانسوی، درجست‌و‌جوی الهام، از راه دور رسیده تا در مهمان‌خانه قدیمی شهر اقامت کند و داستان آخرین جلد از مجموعه کتاب‌های مصورش را به پایان برساند...

بیچارگان

من در آشپزخانه زندگی می‌کنم. به دقت بگویم: این‌جا کنار آشپزخانه (قبلش باید به‌تان بگویم که آشپزخانه ما تمیز و روشن و خوب است) اتاقک نقلی جمع‌و‌جوری هست، گوشه دنجی... بهتر بگویم، یک آشپزخانه بزرگ با سه لت پنجره که یک قسمتش را با پاراوان جدا کرده‌اند و به من داده‌اند. انگار اتاقی مجزاست، اتاقی اضافی؛ خیلی جادار و راحت است، پنجره و همه‌چیز هم دارد، خلاصه، اسباب آسایس فراهم است.

نئوهاوکینگ‌ها یا سازش با سوراخ‌های جوراب مورچه

درست از همان زمانی که پیام صوتی اشتباه را در واتس‌اپ شنیدم، خیلی خوب فهمیدم قلب آدم‌ها متصل به جایی نیست. به‌راحتی می‌تواند از جایش کنده شود و بیفتد وسط حفره شکم. دکتر ف گفته بود تا زمان کشیدن بخیه‌ها یعنی ده روز بعد هیچ کس به من حرفی نزند. شب اولی که از بیمارستان مرخص شدم، هنوز با در و دیوار خانه بیگانه بودم. در غیابم کل دکوراسیون خانه عوض شده بود. مهدی آن‌قدر در آن روزها آشفته و بدحال بود و آن‌قدر زیاد گریه می‌کرد که گاهی با ریش خیس می‌آمد بیمارستان...

هیچ‌کس هرگز گم نمی‌شود

کاترین لیسی از همان ابتدا شخصیت چندلایه‌اش را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که هرکدام‌شان وجه تازه‌ای از او را برای خودش و البته مخاطب آشکار می‌کند. این همان چیزی است که زن را دچار این شورش کرده و بر آن داشته که به همه‌چیز پشت‌پا بزند و از آن‌سوی دنیا برود به سویی که مه‌آلوده و ناشناخته است.