صدا و دیگر هیچ

نظریه‌ای نو با بنیان‌های فلسفی درباره‌ی صدا؛ صدا همچون اهرم اندیشه، همچون یکی از نمودهای والای ابژه‌ی روانکاوی. پلوتارک حکایت مردی را نقل می‌کند که بلبلی را پَر کَند و چون جز اندکی گوشت چیزی نیافت، فریاد برآورد: «تو فقط صدایی و بس!» کندن پرهای معنایی که صدا را در بر گرفته‌اند، زدودن پیکر که گویی صدا از آن برمی‌خیزد، ایستادگی در برابر آواز فریبنده‌ی سیرن‌ها، تمرکز بر «صدا و نه چیزی بیشتر»: این است آن تکلیف دشوار که ملادن دولار، فیلسوف، در این اثر سترگ بی‌وقفه پی می‌گیرد. تا دهه‌ی 1960، صدا موضوعی مهم در فلسفه به شمار نمی‌رفت تا آن‌که دریدا و لکان، هر یک جداگانه، آن را دغدغه‌ای نظری در کانون توجه قرار دادند. دولار در کتاب صدا و دیگر هیچ از ایده‌ی «آوا-محوری» دریدا فراتر می‌رود و این مدعای لکان را - که صدا یکی از نمودهای والای ابژه‌ی روانکاوی (ابژه‌ی a) است - بازیابی و بسط می‌دهد. دولار بر این باور است که افزون بر دو کارکرد رایج صدا، یعنی وسیله‌ای برای معنا و منبعی برای تحسین زیبایی‌شناختی، می‌توان به درک سومی نیز دست یافت: صدا همچون ابژه‌ای که اهرم اندیشه است. او ابژه‌ی صدا را در سطوح گوناگون بررسی می‌کند: زبان‌شناسی صدا، متافیزیک صدا، اخلاق صدا (با صدای وجدان)، رابطه‌ی متناقض میان صدا و بدن، سیاست صدا. او همچنین کاربردهای صدا را در آثار فروید و کافکا واکاوی می‌کند. دولار با این اثر بنیادین، نظریه‌ای با بنیان‌های فلسفی درباره‌ی صدا، به مثابه‌ی ابژه-علت لکانی، به ما عرضه می‌دارد.