کوه دوم (در جستجوی 1 زندگی اخلاقی)

شادمانی هدف موجه مردم روی کوه اول زندگی ایشان است و البته شادمانی هم امر ارجمند و بزرگی است؛ ولی ما فقط یک بار زندگی می‌کنیم، پس چه بهتر که حیات خود را برای شکاری بزرگ به کار بگیریم که همان لذت بردن از شادمانی و در عین حال سبقت گرفتن از شادمانی برای رسیدن به وجد است. شادمانی معطوف به فرد است، پس ما شادمانی را این‌گونه می‌سنجیم که «آیا شاد هستی؟» با این حال، وجد، فراخودرونده است. شادمانی چیزی است که ما جستجویش می‌کنیم؛ ولی وجد چیزی است که غیرمنتظره سر برمی‌آورد و سراپای وجودمان را فرامی‌گیرد. شادمانی از پی دستاوردها می‌آید؛ اما وجد از پس پیشکش کردن‌ها و هدیه دادن‌ها سر می‌رسد. شادمانی دیر یا زود محو می‌شود و ما را معتاد چیزهایی می‌سازد که موجب شادمانی‌اند؛ ولی وجد کم‌رنگ نمی‌شود. زندگی وجدآمیز معادل درهم تنیدن با شگفتی، قدرشناسی و امید است. مردمانی که روی کوه دوم به سر می‌برند، سراپا دگرگون شده‌اند. ایشان تعهدی ژرف دارند و سرریز از عشق‌اند که به اثرگذاری و قدرت همیشگی آنها تبدیل شده است.