پساحقیقت صرفاً دروغ نیست. وقتی کسی به شما دروغ می‌گوید، می‌داند که کار بدی می‌کند و دانسته فریبتان می‌دهد، ولی برای آنکه حرف‌هایش را باور کنید، به شما احترام می‌گذارد. ولی در پساحقیقت، شخص دروغ می‌گوید، بی‌آنکه مسئولیت دروغ‌گویی‌اش را بپذیرد. زیرا برایش مهم نیست حرف‌هایش را باور کنید یا نکنید. آن‌قدر قدرتمند است که با دروغ‌هایش بر واقعیت سلطه می‌یابد، همچون سیاست‌مداری که از دروغگویی خجالت نمی‌کشد و ابایی ندارد.
پساحقیقت به پستی کشاندن حقیقت به‌وسیلۀ سیاست است. پیشافاشیسم است که مردم را آمادۀ سلطه‌پذیری و فرمانبری می‌کند. پساحقیقت تازگی ندارد. آنچه جدید است به‌کارگیری‌اش در رسانه‌های اجتماعی و جمعی است که قدرتش را صدچندان کرده. در چنین فضایی احساسات بر شواهد عینی می‌چربد. دنیایی ساخته می‌شود پر از «اخبار جعلی» که مردمانش گرفتار «قفس‌های اطلاعاتی» هستند. در دنیای پساحقیقت می‌بینیم که چطور خانه‌مان در آتش می‌سوزد و آبی برای فرونشاندنش نیست مگر آگاهی.