يونگ در دستگاه روانشناسي خود كه مبتني بر پژوهش تجربي است، مي كوشد كه پديده هاي گوناگوني را كه به انسان مربوطند-و از جمله دين را-بر بنياد شيوه هاي علمي بررسي كند و از توسل به هرگونه ملاحظات فوق طبيعي يا فلسفي بپرهيزد.او در تبيين مفهوم ها و اعمال ديني، پاي فعاليت خلاق ضمير ناخود آگاه را به ميان مي آورد و در عين حال دين را محصول حالت مراقبه و تذكر و توجه دقيق به بعضي عوامل موثري مي داند كه انسان عنوان (قدرت قاهر) را به آن ها اطلاق مي كند.