پنلوپه کنار دار بافندگی‌اش منتظر ادیسه است؛ ولادیمیر و استراگون منتظر گودو هستند؛ و همه ما هر روز مجبوریم منتظر چیزی یا کسی باشیم: برای اتوبوس، برای پرداخت‌های سر ماه، برای دلدارمان که برسد یا زنگ بزند یا برای کتری که جوش بیاید. اما آیا واقعا می‌دانیم که بالا و پایین گز کردن‌های عصبی‌مان یا خیره شدن‌هایمان به عقربه‌های ساعت یا دست به هم مالیدن‌هایمان در سالن انتظار به چه معناست؟
چه رابطه‌ای بین انتظار و زمان هست؟ آیا چیزی با عنوان اخلاق انتظار یا شاید حتی نوعی هنر انتظار وجود دارد؟ و آیا اینترنت، خرید آنلاین و پیامک زدن به معنای آن است که اکنون دیگر کار انتظار برای همیشه به پایان رسیده است؟