توجه به جنبه‌های اجتماعی توسعه و سیاست اجتماعی از دهه‌های پایانی قرن بیستم به بعد، موجب شده تا به واکاوی سازه کیفیت زندگی به عنوان شاخصی برای ارزیابی و جهت دادن به برنامه‌ها و سیاست‌های توسعه و طرح رویکرد‌های جدید توسعه با محوریت توسعه اجتماعی پرداخته شود. کتاب حاضر که در هشت فصل تنظیم شده، تلاشی است در راستای به کارگیری این سازه در سایت‌گذاری‌های توسعه‌ای در ایران که در معنای انضمامی از آن به عنوان شاخص توسعه اجتماعی یاد می‌شود.
این اثر حاوی موضوعاتی چون بررسی خواستگاه و فضای مفهومی کیفیت زندگی در مطالعات توسعه‌ای، رویکرد‌های نظری و کاربرد آنها در سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی توسعه شاخص‌های تجربی کیفیت زندگی و پیوند آن با سازه‌های اجتماعی سرمایة اجتماعی و مطرودیت اجتماعی است. در عین حال، تلاش شده تا با تلفیق رویکرد‌های کیفیت زندگی از منظر برنامه‌ریزی توسعه، مدلی برای سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی مبتنی بر کیفیت زندگی تدوین شود و بر مبنای آن مفاد برنامه‌های توسعه در ایران قبل و بعد از انقلاب اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است.