ديويد پيلينگ

توهم رشد (ثروت فقر و رفاه ملت‌ها)

بیش از هفتاد سال است که جوامع پیشرفته جهان به آینه‌ای خیره شده‌اند و آنچه را که در آن دیدند ، تحسین کردند: رشد. آینه، همان تولید ناخالص داخلی است؛ معیار اصلی ما، در قضاوت از این که به عنوان اقتصادها و جوامع، عملکردمان چقدر عالی است. ما در « عصر خشم » زندگی می‌کنیم؛ عصری که به وسیله اذهان عمومی، طرد کردن موسسات معتبر و آرمان‌هایی که شامل لیبرالیسم غربی می‌شود ، تعریف شده است. عصری که در ایالات متحده منجر به ظهور دونالد ترامپ شده است. بریتانیا رای به خروج از اتحادیه اروپا داد، و در اروپا احزاب غیرمتعارفی در هردو جناح راست و چپ ، وضعیت موجود را متلاطم می‌کنند. توضیحات بسیاری برای آنچه منجر به خشم عمومی در کشورها ، که با مقیاس‌های متعارف قضاوت می‌شوند ، وجود دارد. این توضیحات اشاره می‌کنند که کشورها هیچ‌گاه تا این حد ثروتمند نبوده‌اند. با این حال یک موضوع مشترک بین‌شان وجود دارد. مردم واقعیت زندگی‌هایشان را در تصویر رسمی که دولت نشان می‌دهد ، نمی‌بینند. تصویری که به طور کلی توسط اقتصاددانان رنگ‌آمیزی شده است .