فرضیه اصلی کتاب حاضر این است که فنون، هرگز جریان اصلی کار گروهی را تشکیل نمی‌دهد. این فرضیه، دلالت‌های بسیاری دارد. از جمله این که تاکید را بر اعضا و رهبر گروه، و کیفیت رفتار متقابل آنها می‌گذارد. به نظر ما آنچه این رابطه را دشوار کند، تسهیل‌گرانه نیست. لذا فنون وسیله‌اند، نه هدف. نباید پشت فنون مخفی شد، نباید آنها را به مراجع تحمیل کرد. باید از آنها برای بسط معرفت و آگاهی استفاده کرد. فنون اساسا در خدمت مراجع‌اند، نه در خدمت درمانگر.