دنیل کانمن درباره بخشی به نام «درمانگر دو مغز» بحث می‌کند؛ جایی که مغز به دو سیستم تقسیم می‌شود و ما را به فکر فرو می‌برد. این دو سیستم عبارت‌اند از:
1) سیستم 1؛ که به سرعت و به‌طور خودکار کار می‌کند و سیستم عاطفی نام دارد و معمولا تلاش زیادی نمی‌کند.
2) سیستم 2؛ که کندتر است و به تلاش بیشتری نیاز دارد و نظام‌مند و منطقی کار می‌کند.
مغز انسان در هر لحظه تنها می‌تواند روی یک چیز متمرکز باشد. ظرفیت پردازش مغز محدود است و نمی‌تواند حجم زیادی از اطلاعات را، مخصوصا اطلاعاتی که مربوط به مسائل مختلف باشد هم‌زمان پردازش کند اما در عوض یک ویژگی فوق‌العاده دارد. اتوماتیک شدن.
حفظ تعادل هنگام راه رفتن، نفس کشیدن، پلک زدن و تقریبا تمام واکنش‌های فیزیولوژیک دیگر کاملا به‌صورت خودکار توسط مغز انجام می شوند. اگر قرار بود هر ثانیه به تمام این تصمیمات فکر کنیم فادر به انجام هیچ‌کاری نبودیم.
تصمیماتی که در زندگی می‌گیریم نیز از این قائله مستثنا نیستند. حجم زیادی از تصمیم‌گیری روزمره‌مان به‌صورت خودکار انجام می‌شود.