بعد از گفتن این حرف ساکت می‌شود. من هم چیزی نمی‌گویم. هر دو می‌دانیم چیزی که گفت حقیقت دارد. بعد سارا بث می‌گوید: «اون گیتار رو اون‌جا می‌بینی؟» و با دست به گیتار شش سیمی که به عنوان دکور گوشه اتاق گذاشته اشاره می‌کند.
«من اون گیتار رو وقتی که هنوز با هم بودیم گرفته بودم. می‌خواستم اون رو به عنوان هدیه فارغ‌التحصیلی بهت بدم. ولی درست همون موقع بود که تو من رو پیچونی و دیگه نتونستم این رو بهت بدم.»
قلبم توی سینه به خاطر احساسات سارا بث فشرده می‌شود. خدایا! حتما باید خیلی ناراحت شده باشد. می‌گویم: «خیلی متاسفم.» او سرش را تکان می‌دهد، انگار که بگوید این عذرخواهی خیلی کم و خیلی دیرهنگام است. می‌پرسد: «اون آهنگ قدیمی جاز به اسم "چرا من نه؟" یادت هست؟» سرم را تکان می‌دهم. آهنگ درباره دختری است که عاشق مردی شده که کل دنیا را به دنبال عشق جستجو می‌کند، غافل از دختر خانه بغلی که هنوز در انتظار اوست...