ظاهرا فقط برای من می‌بارد (چگونه زندگی ناخوش تحمیلی را دوست بداریم)

در این راه و تا رسیدن به این نقطه، هر کدام از ما زخم‌هایی برداشتیم، هریک نعمتی دریافت کردیم و هرکدام به روش خود مورد لطف خدا قرار گرفتیم. حالا همه موفقیت‌ها و دستاوردها را مرور می‌کنیم. همه در کنار هم شکرگزاریم. آیا شما منتظر التیام زخمی هستید؟ منتظر اتفاقی هستید؟ انتظار، عذاب‌آور است. نیست؟ هر روز باید در انتظار موفقیت باشی. باید موفقیت‌ها را از میان هیچ‌و‌پوچ پیدا کنی. پس کجاست آن موفقیت‌هایی که انتظارش را داریم؟ انتظار سخت است. طولانی شدن انتظار دردآور است. گاهی انتظار تمام نشدنی به نظر می رسد. اما تحمل کنید. حتی اگر غیرقابل تحمل باشد، باز هم منتظر بمانید. به این می‌گویند صبر. صبح از خواب بیدار شوید و بدانید که روز سختی را به انتظار خواهید نشست. اما هم در انتظار و هم در طولانی شدن انتظار باید به‌دنبال خوشحالی باشید. طولانی‌شدن انتظار مهم‌تر است. زیرا در آن سوی انتظار علفزار سبزی در انتظارتان نیست. علفزار در حیاط خودتان است. علفزار باشکوه در سمتی است که شما نشسته و انتظار می‌کشید. انتظار همیشه هست. همان‌طور که درد همیشه هست. اما شکرگزاری موفقیت‌ها به یاد ما می‌آورد که سفر ما به سمت حقیقت چه زیباست. البته حقیقت فقط در بهشت یافت می‌شود. ممکن است هیچ‌وقت در این دنیا حقیقت را پیدا نکنیم. اما می‌توانیم شادی و شادمانی را پیدا کنیم.