100 سال تنهايي

چه اتفاق خوبي كه پس از مدت‌ها كه ترجمه‌ي خوبي از اين شاهكار ادبيات آمريكاي لاتين در بازار موجود نبود، دو ترجمه‌ي عالي از آقاي فرزانه و آقاي ميرعباسي در دسترس است.

خوشحالم كه آقاي ميرعباسي اين كتاب را ترجمه كردند، خيلي وقت بود كه منتظر ترجمه‌ي ايشان بودم

رئالیسم جادویی در اين كتاب به طرز زيبايي موج مي‌زند

خواندن دوباره و سه‌باره‌ي كتاب هم مانع گم‌شدن ما در ماكوندو نمي‌شود...

بعد از خوندن مدام ياد شعر رودكي بودم كه:

با صد هزار مردم تنهايي
بي صد هزار مردم تنهايي

بعد از خوندن مدام ياد شعر رودكي بودم كه:
با صد هزار مردم تنهايي/ بي صد هزار مردم تنهايي

خيلي پيچيده و خيلي پركشش

قطعاَ بهترين كتاب داستاني آمريكاي لاتين

اين نسخه با ترجمه‌ي ميرعباسي كم‌ترين سانسور رو نسبت به نسخه‌هاي ديگه داره، هرچند دير ترجمش اومد بيرون اما زودتر از اين احتمالا دچار همون سانسورها مي‌شد

اميدوارم ميرعباسي كل كاراي ماركزو ترجمه كنه بي‌نظير بود اين ترجمه

من همچنان ترجمه‌ي كيومرث پارسا رو ترجيح ميدم

«اندکی خیال  برای مشکل حیاتی ما ؛ می تواند زندگی را به معنای متعارفی باورپذیر کند. این؛ دوستان من !  معمای تنهایی ماست ! »

يه عادت عجيبي كه دارم اينه كه بعد از خوندن كتابي كه به شدت من رو تحت تاثير ميذاره به اين فكر مي‌كنم كه اگر چه‌جوري نوشته ميشد دوسش نداشتم و اگر چه‌جوري بود براي جذاب‌تر بود. پيشنهاد مي‌كنم شما هم اين كار رو بكنين. براي اين كتاب بارها فكر كردم به نظرم اگر عنصر جادويي و غير واقعي بودن رو ازش كم كنيم به شكل يك روايت شخصي اززندگي سه نسل از يه خانواده در بياد ديگه انقدر اعجاب انگيز نميشه. رمز ماندگاري و جذابيت اين كتاب به نظرم همين قسمت‌هاي غير واقعي و جادوهاشه

با صد سال تنهایی مارکز، به نظر می‌آید هنر رمان از این رویا بیرون می‌آید؛ مرکز توجه دیگر یک فرد نیست، بلکه دسته ای از فردهاست؛ آنها همگی اصیل‌اند و غیر قابل تقليد، و با وجود این هر یک از آنها چیزی نیستند مگر روشنایی زودگذر پرتو آفتاب روی موج یک رودخانه؛ هر یک از آنها فراموش شدن خود در آینده را به دوش می‌کشد و هر یک از آن ها به این امر آگاه است؛ هیچکدامِ آنها از ابتدا تا به انتها در صحنه ی رمان نمی‌ماند؛ اورسولای پیر، مادر تمام این طایفه، وقتی می‌میرد، صد و بیست ساله است، و مرگ‌اش خیلی پیش از آن است که رمان به پایان برسد؛ تمام اشخاص نام‌هايی شبیه به هم دارند، آرکادیو خوزه بوئندیا، خوزه آرکادیو، خوزه آرکادیوی دوم، اورلیانو بوئندیا، اورلیانوی دوم، به اين دليل که خط فاصلی که آنها را از هم متمایز می‌کند، در سایه برود و خواننده آنها را با هم قاطی بکند. بر حسب این شواهد، دوران فردگرایی اروپایی، ديگر دورانی نیست که به آنها متعلق باشد. پس دوران آنها کدام است؟ دورانی که بر می‌گردد به گذشته‌ی سرخ ‌پوستان آمریکا؟ یا دورانی در آینده که فردِ انسان در نوع انسان ذوب خواهد شد؟ احساس می‌کنم این رمان که نمونه‌ايست متعالی از اين هنر، در عین‌حال وداعی است جدی با عصر رمان.


بخشي از نقد كوندرا درخصوص صدسال تنهايي ماركز

جالب بود